Bir toplumu ayakta tutan görünmez sütunlar vardır. Ne beton kadar serttirler ne de demir kadar soğuk… Ama yıkıldıklarında, en sağlam yapılar bile çöker. İşte saygı ve sevgi, bu görünmez ama vazgeçilmez sütunların adıdır.
Toplum dediğimiz yapı, yalnızca kanunlarla, binalarla ya da ekonomik göstergelerle ayakta kalmaz. Asıl taşıyıcı kolonlar görünmezdir: Saygı ve sevgi. Ne yazık ki bugün en çok ihmal ettiğimiz, hatta çoğu zaman yok saydığımız değerler de yine bunlar.
Sevgi, insanı insana yaklaştıran en doğal bağdır. Karşılık beklemeden kurulan bir cümlede, zor zamanlarda omza konan bir elde, dinlenildiğini hissettiren bir sessizlikte kendini gösterir. Sevgi varsa, farklılıklar ayrıştırmaz; çoğaltır. İnsan, kalabalıklar içinde kaybolmaz.
Saygı ise sevginin sınırlarını çizen vicdani bir ölçüdür. Sadece aynı fikirde olduklarımıza değil, bize benzemeyenlere de insanca yaklaşabilmektir. Bağırmadan konuşabilmek, hakaret etmeden eleştirebilmek, makamdan önce insanı görebilmektir. Saygı, gücün değil; olgunluğun göstergesidir.
Bugün trafikte, sosyal medyada, iş hayatında ve hatta en yakın ilişkilerimizde bile bu iki değerin hızla aşındığını görüyoruz. Dinlemeden yargılıyor, anlamadan hüküm veriyoruz. Oysa ses yükseltmek haklı olmak değildir; susturmak da kazanmak anlamına gelmez.
Unutulmamalıdır ki sevginin olmadığı yerde merhamet körelir, saygının olmadığı yerde adalet zedelenir. Bir toplum, bireylerin birbirine nasıl davrandığıyla ölçülür. Küçük bir tebessüm, yerinde bir suskunluk, zamanında gösterilen bir saygı; sandığımızdan çok daha fazla şeyi değiştirir.
Belki de yeniden başlamamız gereken yer çok basit: Önce insan olduğumuzu hatırlamak. Çünkü sevgi kalpten, saygı vicdandan doğar. Ve ikisi bir araya gelmeden, ne huzurlu bir toplumdan ne de sağlıklı bir gelecekten söz edilebilir.
*Çünkü sevgi kalpten, saygı vicdandan doğar. Ve ikisi bir araya geldiğinde, insan gerçekten insan olur.
Saygılarımla, Turan YAZAN