Bu yol, aslında sandığımız kadar uzak ya da karmaşık değil. Türkiye’nin gerçek potansiyeli; toprağında, suyunda, köylüsünde, yetiştiricisinde ve üretme iradesinde gizli. Yeter ki doğru stratejiyi, doğru planlamayla birleştirelim.
Bu ülke, yüz yıllardır toprağını işleyen, hayvanını yetiştiren bir üretim kültürünün mirasçısıdır. Bugün eksik olan üretme gücü değil; üretimi ayağa kaldıracak akılcı, sürdürülebilir ve milli politikaların kararlılıkla uygulanmasıdır.
Tarım ve hayvancılık, yalnızca ekonomik bir faaliyet değil; aynı zamanda bir ülkenin bağımsızlığının, gıda güvencesinin ve kırsal yaşamının da teminatıdır.
Doğru yönetildiğinde kırsal ekonomiyi canlandırır; yanlış bırakıldığında ise şehirlerin omzuna yüklenen ağır bir göçe dönüşür.
Artık destekle ayakta duran değil, kendi kendine değer üreten güçlü bir üretim düzenine ihtiyacımız olduğu açıktır. Bu düzeni kurmanın yolu da bellidir: modern teknikler, verimli su yönetimi, toprak sağlığına saygılı üretim ve iklim değişikliğine uyum sağlayan güçlü bir planlama.
Ham ürün satarak değil, işlenmiş ürün ihraç ederek katma değer yaratabiliriz. Küçük üreticiyi, kooperatifleri ve KOBİ’leri güçlendirmek; üretim zincirini sağlamlaştırmanın en etkili yoludur. Mazot ve gübre desteklerinin adil ve hedefli şekilde dağıtılması, buğdaydan ayçiçeğine, sütten et üretimine kadar temel ürünlerde güvence alım fiyatlarının sağlanması üreticinin en temel hakkıdır.
Bugün bir çiftçinin ihtiyacı; uzun bürokrasi kuyruğu değil, hızlı onaylanan düşük faizli krediler, afetlere karşı desteklenen ürün sigortaları ve soğuk zincir yatırımlarında vergi avantajıdır. Bu adımlar yalnızca çiftçiyi değil, Türkiye’nin geleceğini de güçlendirir.
Kısacası; doğru planlama ve doğru politikalarla Türkiye yeniden üretebilir, yeniden büyüyebilir.
Bu topraklar üretmeye hazır.
Bu millet çalışmaya hazır.
Şimdi hazır olması gereken tek şey: doğrudan, kararlı ve vizyoner bir kalkınma politikasıdır.