Dostluk… Dallarda bir gonca gibi tazedir, narindir. Ne kadar emek verirsen, o kadar güzel açar. Günümüz dünyasında dostluk kavramı ne yazık ki eski sıcaklığını yitirmeye başladı. İnsanlar artık birbirine çıkar gözüyle bakar oldu. Menfaat bittiğinde dostluk da biter hale geldi. Oysa dostluk, her şeyden öncedir.
Gerçek dost, sadece iyi gününde değil, dara düştüğünde de yanındadır. Seni dinler, anlar, omzunu uzatır. Ne çıkar gözetir ne menfaat. Çünkü dostluk, gönül bağının adıdır. İnsan bazen bir kelimeyle, bazen bir tebessümle dostunun yüreğine dokunabilir.
Dostluk, güvenin en sade, en derin hâlidir. Kırılgan ama güçlü, sessiz ama anlamlıdır. Bazen bir dostun varlığı, hayatta karşılaştığın en büyük zorlukları bile kolaylaştırır.
Bugün etrafına baktığında, gerçek dostlarını görebiliyorsan, şükret. Çünkü dostluk, her şeyden değerlidir. Unutmayalım; dostluk, dallarda bir gonca gibi açar ama o goncanın solmaması için sevgiyle, samimiyetle, vefayla sulanması gerekir.
Dostluk; gönülden doğan, çıkarla değil yürekle büyüyen en güzel çiçektir, onu soldurmayalım.
Gün gelir herkes gider, ama dost dediğin kalır. Yeter ki o dostluğu menfaatle kirletmeyelim, gönül bağına ihanet etmeyelim. Çünkü dostluk; dallarda bir gonca kadar narin, sırattan bir çizgi kadar incedir.
